شبی همرهت گذر به سوی چمن کنم
ز تن جامه بر کنم ز گل پیرهن کنم

غرور بنفشه را به پای تو بشکنم
سر زلف خویش را شکن در شکن کنم

به دست ستیز تو سپارم زمام دل
به پای گریز تو ز گیسو رسن کنم

به قهرم گذاشتی مرا با تو آشتی
به تقدیم جان نشد به تسلیم تن کنم.

چه می‌گویم ای خدا! چه غافل ز خود شدم
جوانی چه کس کند به پیری که من کنم

دگر خسته آمدم ز بس رنگ‌ها زدم
که کافور خویش را چو مشک ختن کنم

به پنجاه منزلی سه منزل نمانده بیش
غریبانه می‌روم که آنجا وطن کنم

چه جز آنکه لعنتی کنم بر حقیقتی
در آیینه خلوتی چو با خویشتن کنم.

سیمین بهبهانی

نوشته شده در پنج شنبه 90/10/29ساعت 7:55 عصر توسط fariba| نظرات ( ) |